پودری که باعث انفجار میشه

پودری که باعث انفجار میشه را از این سایت دریافت کنید.

مواد منفجره

مواد منفجره

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

نماد ADR (نمادهای مطابق ) مواد منفجره کلاس ۱

مواد منفجره موادی هستند که از نظر شیمیایی ناپایدار هستند و در صورت آغاز فرایند انفجار (سوختن)، با سرعت زیاد منبسط می‌شوند و حجم زیادی گاز و گاهی نور و صدای زیاد تولید می‌کنند. این منبسط شدن گاز به نوبهٔ خود باعث پرتاب شدن قطعات و اشیاء اطراف و تبدیل شدن آن‌ها به ترکش می‌شود.

هر ترکیب انفجاری از دو بخش اکسید کننده و سوخت تشکیل شده‌است. هر مادهٔ سوختی، در حرارت مناسب و در کنار اکسیژن آتش می‌گیرد و می‌سوزد. اما چون در هوا اکسیژن به صورت خالص وجود ندارد، سوختن این مواد به تدریج صورت می‌گیرد. در مواد منفجره، در کنار سوخت، ماده اکسیدکننده افزوده می‌شود. ماده اکسید کننده، در هنگام واکنش مقدار زیادی اکسیژن آزاد می‌کند و این اکسیژن با سوخت ترکیب شده و باعث واکنش ناگهانی کل سوخت می‌شود و انفجار به وجود می‌آید، بدین دلیل مواد منفجره برای واکنش نیازی به هوا ندارند و اکسیژن مورد نیاز خود را از درون خود تأمین می‌کنند.

ماده منفجره ترکیب شیمیایی یا مخلوط مکانیکی است. هر ماده سوختنی قابل انفجار است اگر این شرایط فراهم شود:

اکسیژن به اندازه کافی باشد.

امکان ترکیب سریع اکسیژن با ماده سوختنی فراهم باشد.

انرژی به میزان فعال کردن مواد موجود باشد. اکثر مواد منفجره از طریق فیتیله و انرژی حرارتی قابل انفجارند و برخی از آنان علاوه بر حرارت با شک الکتریکی نیز فعال می‌شوند اما در مورد موادی که به انرژی بیش از حد انتظار نیاز دارند (مانند TNT) اکثراً از یک خرج اولیه که درونش از مواد حساس پر شده‌است استفاده می‌گردد تا انرژی فعال کننده را تأمین کند.

البته باید افزود موادی هم مانند نیتروگلیسیرین هستند که در صورت دریافت انرژی مناسب از هم گسسته شده یا به عبارتی تجزیه می‌شوند (به مولکول‌های سازنده خود تجزیه می‌گردند) و نیازی به اکسیژن ندارند. اما نوع انفجاری اینگونه مواد بسیار کم تعدادند (تعداد بسیار زیادی از آنها گرما گیر هستند و در اثر تجزیه برعکس نیتروگلیسیرین سرما تولید می‌کنند)

(همچنین نیتروگلیسیرین به شدت ناپایدار است و برای حمل و نقل آسان آن دینامیت اختراع شد که از جذب نیتروگلیسیرین در یک ماده خنثی تولید می‌شود (کشف توسط آلفرد نوبل))

تاریخچه[ویرایش]

شکستن سنگ با استفاده از مواد منفجره از ابتدای قرن ۱۷ و هم‌زمان با ساخت باروت، شروع شد. تی.جی پلانز در سال ۱۸۱۳ نیترو سلولز را ساخت. در سال ۱۸۶۷ آلفرد نوبل برای سادگی حمل نیتروگلیسیرین آن را جذب دیاتومیت کرد و جسمی پلاستیکی شامل ۷۵ درصد نیترو گلیسیرین بدست آمد. این ماده می‌تواند تا سه برابر وزن خود، نیتروگلیسیرین جذب کند و محصول آن «Guhar Dynamite» نامیده شد. دینامیت برگرفته از کلمه یونانی «dynamits» به معنی نیرو است در سال ۱۸۷۵ آلفرد نوبل نوعی دینامیت از ژلاتین انفجاری ساخت که مخلوط ژلاتینی شکل از ۹۲ درصد نیترو گلیسیرین و ۸ درصد نیترو سلولز بود که هنوز هم از مواد منفجره قوی صنعتی است. به دنبال آن در سال ۱۸۷۹ از مخلوط کردن نیترات سدیم و دیگر مواد به ژلاتین انفجاری مواد منفجره ضعیف‌تر به دست آمد. انواع زیادی از مواد منفجره بر این اساس ساخته شده‌اند. مواد منفجره اکسیژن مایع در ۱۸۹۵ ساخته شد و نیترات آمونیوم به عنوان ماده منفجره در سال ۱۸۷۶ تولید شد؛ اما کاربرد مخلوط آن با سوخت مایع به عنوان ماده منفجره صنعتی از سال ۱۹۵۵ میلادی متداول شد. در سال ۱۹۲۰ از اختلاط دی نیترو گلیکول به دینامیت‌ها از انجماد آنان جلوگیری شد. در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ مواد منفجره ژله‌ای و در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ مواد منفجره امولسیون ساخته و به بازار مصرف تحویل شد.

ویژگی‌های مواد منفجره[ویرایش]

تفاوت ترکیب‌های انفجاری و مواد منفجره در ویژگی‌های مختلف آنان است.

حساسیت سرعت انفجار قدرت انفجاری چگالی رطوبت آتش‌گیری سمیت

چند ماده منفجره[ویرایش]

تی‌ان‌تی (TNT) باروت دینامیت سمتکس پینتریت (پتن) آمونیوم نیترات (AN) آنفو (ANFO) هیکسوژن نیتروگلیسیرین (NG) نیترو استارچ پروکسید استون سی۴ نیترات اوره فولمینات جیوه (II) فولمینات نقره سرب استیفنات آزید سرب (II) آزید نقره

دی آزو دی نیتروفنول (DDNP)

تتراسن آمونیوم پرکلرات

گلیکول دی نیترات (GDN)

پنتا اریتریتول تترا نیترات (PETN)

آر دی ایکس (RDX)

دی آزو دی نیترو فنول

دی نیترور سور سینات سرب

اکسیژن مایع (LOX)

کاربرد[ویرایش]

راه‌سازی، تونل سازی، بهره‌برداری از معادن، سد سازی، صنایع نظامی، آتش بازی

منابع[ویرایش]

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ مواد منفجره موجود است.

پایگاه ملی داده‌های علوم زمین

این یک مقالهٔ خرد شیمی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

داده‌های کتابخانه‌ای

کتابخانه‌های ملی

فرانسه (داده‌ها) اوکراین آلمان اسرائیل ایالات متحده آمریکا جمهوری چک لهستان

سایر

بایگانی ملی (ایالات متحده)

رده‌ها: مواد منفجرهاختراع‌های چینیمواد خطرناکمهمات

منبع : fa.wikipedia.org

آشنایی با تخریب کننده بتن یا همان کتراک

ماده تخریبی بتن، بدون انفجار و خطرشرحتخریب کننده KATROCK یک ماده تخریبی بدون صدا و بی خطر می باشد که برخلاف مواد منفجره در هنگام تخریب تولید هیچگونه صدا، موج ا

آشنایی با تخریب کننده بتن یا همان کتراک

امتیاز کاربران برای این صفحه | امتیاز 3/3 از 5 (از 1210 رای)

امتیاز شما :

ماده تخریبی بتن، بدون انفجار و خطرشرح 

تخریب کننده KATROCK یک ماده تخریبی بدون صدا و بی خطر می باشد که برخلاف مواد منفجره در هنگام تخریب تولید هیچگونه صدا، موج انفجار، زمین لرزه، دود و گرد و غبار نمی نماید و با ایجاد ترک سبب خورد شدن و جدا شدن سنگ یا بتن می گردد این ماده نیاز به زاغه مهمات و نظارت خاصی برای نگهداری و مصرف نداشته و به راحتی و بدون نیاز به افزاد با تجربه در هر محلی امکان استفاده بدون خطر آن وجود دارد.

مصارف

KATROCK جهت تخریب سازه های بتنی، صخره ها و سنگهای بزرگ و سخت در موارد زیر :

تخریب قطعات سازه ای که اشتباها بتن ریزی شده

حفاری و سنگ برداری که اشتباها بتن ریزی شده

حفر کانال یا چاه در مناطق سنگی

خصوصیات ویژه

مصرف ساده و کاملا اقتصادی

تخریب بدون صدا و بی خطر

عدم پرتاب سنگ و موج انفجار

مشخصات فیزیکی و شیمیایی

حالت فیزیکی پودر رنگ خاکستری

وزن مخصوص gr/cm3 6/1- 7/1

PH 13- 12

میزان مصرف

میزان مصرف KATROCK بستگی به فاصله چاله ها و قطر آنها دارد. جدول زیر مقدار تقریبی مصرف تخریب کننده را براساس قطر چال برای چاله هایی با عمق یک متر است نشان می دهد.

مشخصات فیزیکی و شیمیایی

قطرچال mm 36 38 40 42 44 46 48 50

مقدارمصرفkg 7/1 9/1 2/1 3/2 5/2 8/2 3 2/3

نحوه مصرف و نکات ضروری

KATROCK در سنگ ها یا بتن های ایستاده و آزاد چال ها باید به صورت عمودی و در سنگ ها و بتن های نهفته چاله ها با زاویه 30 درجه نسبت به محور سنگ یا بتن حفر شوند.

فواصل چاله ها باید منظم و مطابق با دستورالعمل بوده بدین منظور فاصله اولین چال از لبه آزاد سنگ یا بتن حداکثر 15 سانتی متر و فواصل چاله ها در وسط از 25 سانت شروع که می توانید از جدول زیر برای تعیین فاصله چاله ها در وسط از یکدیگر استفاده نمایید.

مشخصات فیزیکی و شیمیایی

قطر سوراخ به mm 40 50 60

نوع ماده تخریب شونده فاصله بین دو سوراخ mm

بتن مسلح 30 50 60

بتن غیر مسلح 40 70 100

سنگ های سخت 30 40 60

سنگ های نرم 40 80 120

بهترین قطر مته برای چال زدن 40 یا 50 میلی متر

می باشد.

برای تخریب کامل بهتر است عمق چاله ها بین 80% تا 90% ارتفاع سنگ یا بتن انتخاب شوند.

درون چاله ها باید کاملا تمیز و عاری از خاک و رطوبت باشد.

KATROCK به صورت کیسه های 25 کیلوگرمی بسته بندی شده است و باید هر 5 کیلوگرم با یک و یک سوم لیتر آب و در زمستان با 5/1 لیتر که دمای آن برحسب درجه حرارت محیط تنظیم می شود مخلوط نمود.

در محیطی با دمای بین 5 تا 18 درجه سانتیگراد جهت مخلوط کردن آب 25 تا 35 درجه سانتیگراد و در دمای بالای 18 درجه از آب سرد معمولی استفاده کرد.

عمل اختلاط باید در سطل پلاستیکی پاکیزه صورت گیرد و تا جایی ادامه یابد که مخلوط حاصل کاملا همگن و عاری از حباب های هوا گردد.

برای مخلوط کردن استفاده از عینک ایمنی و دستکش لاستیکی الزامی است.

پس از مخلوط کردن کامل حداکثر به فاصله 5 تا 10 دقیقه ملات را باید در داخل چاله ها ریخت.

چاله ها باید کاملا از ملات پر شوند.

بهتر است روی چاله های پرشده را با گوه چوبی و یا تکه ای نایلون پوشانید تا از تابش مستقیم خورشید و ریزش باران به درون چاله ها جلوگیری به عمل آید.

رعایت موارد ایمنی در تمامی مراحل الزامی است.

زمان عملکرد تخریب کننده بستگی کامل به دمای محیط دارد و همچنین دمای محیط بالاتر باشد عکس العمل سریع تر انجام می گیرد و بالعکس در محیط های سرد و با درجه حرارت کم زمان عملکرد بالاتر می رود.

لازم است که دمای مصرفی کاملا مناسب با درجه حرارت محیط انتخاب گردد.

در جایی که لازم به قطعه بندی سنگ و استخراج آن از معدن داشته باشید می توانید از گوه چوبی برای ایجاد ترک ها با جهت دلخواه استفاده نمایید.

KATROCK هر فصل فقط متناسب با هوای آن فصل باشد و همان موقع قابل استفاده می باشد. آب مصرفی جهت مخلوط باید تا حد امکان تمیز و با دمای مناسب باشد در هوای سرد جهت استفاده از تخریب کننده حتما باید از آب گرم بین 25 تا 30 درجه استفاده گردد. آب مصرفی باید از هرگونه مواد زاید شیمیایی عاری باشد تا موجب کاهش فعالیت تخریب کننده نگردد. برای مخلوط کردن اصولا استفاده از لوازم مکانیکی بهتر است ولی توسط مخلوط کن دستی می توان این عمل را انجام داد سطلی که جهت مخلوط به کار می رود بهتر است که پلاستیکی باشد آب مصرفی نیز باید تمیز بوده و حرارت آن در ماده تخریب کننده زمستانی 25 الی 30 درجه باشد مناسب ترین مقدار آب برای افزودن به 5 کیلوگرم تخریب کننده تابستانی یک و یک سوم و در ماده زمستانی 5/1 لیتر می باشد چنانچه آب مصرفی برای درست کردن ملات به حداقل لازم برسد قدرت انبساطی تخریب کننده زیادتر و برعکس با زیادتر شدن آب مصرفی از حد لازم توان انبساطی آن کمتر می گردد لذا باید به درصد آب جهت مخلوط کردن تخریب کننده توجه نمود. به دلیل آنکه ممکن است تخریب کننده در مجاورت هوا توان شیمیایی خود را از دست بدهد بنابراین بهتر است در آخرین مرحله در یسه را باز نمود و فورا با آّب مخلوط و ملات حاصله را آنقدر بهم زد تا مخلوطی کاملا همگن به وجود آید.

جهت مخلوط کردن تخریب کننده در دمای 0 تا 18 درجه از آب بین 25 تا 30 درجه و در دمای 18 درجه به بالا از آب معمولی و سرد باید استفاده نمود.

خمیر تخریب کننده باید عرض 5 تا 10 دقیقه در چاله های کاملا پاک و تمیز و عاری از رطوبت ریخته شود اگر داخل چاله ها آب باشد باید خمیر را در داخل کیسه های نایلونی یا لوله های پلی اتیلن با ضخامت کم ریخته و در چاله ها جاسازی نمود چاله ها باید کاملا از خمیر تخریب کننده پر شوند تا بیشترین قدرت را برای تخریب دارا باشند. اگر دستورالعمل به درستی اجرا شود پس از 5 تا 6 ساعت برحسب درجه محیط تخریبی مطمئن خواهید داشت.

منبع : www.clinicbeton.ir

آشنایی با 5 ماده منفجره معروف + عکس

ماده انفجاری سی 4 یک گونه از مواد منفجره پلاستیکی به حساب می آید. این ماده منفجره و در کل، کلیه مواد منفجره خانواده پلاستیکی از مواد با ترکیب پلاستیک به چند منظور اصلی بهره می برند و با استفاده از این مواد ، حساسیت این گونه از مواد منفجره به فشار و ضربات ناگهانی بسیار کاهش می یابد.

مشرق نیوز

یکشنبه ۲۶ تیر ۱۴۰۱ - Jul 17 2022

کد خبر 192278

تاریخ انتشار: ۱۶ اسفند ۱۳۹۱ - ۰۰:۳۳

۱۰۵ نظر چاپ دفاع و امنیت

از تی ان تی تا سمتکس/

آشنایی با 5 ماده منفجره معروف + عکس

ماده انفجاری سی 4 یک گونه از مواد منفجره پلاستیکی به حساب می آید. این ماده منفجره و در کل، کلیه مواد منفجره خانواده پلاستیکی از مواد با ترکیب پلاستیک به چند منظور اصلی بهره می برند و با استفاده از این مواد ، حساسیت این گونه از مواد منفجره به فشار و ضربات ناگهانی بسیار کاهش می یابد.

به گزارش گروه دفاع و امنیت مشرق، مواد منفجره امروزه نه فقط در بخش های نظامی و بلکه دارای کاربردهای فراوانی در بخش های مختلف صنعتی و علمی نیز هستند. انواع بسیار گوناگونی از مواد منفجره در حال حاضر در جهان تولید و مورد استفاده قرار می گیرد که مسلما توضیح و معرفی آنها از توان این قلم و حوصله خوانندگان خارج است. در این مطلب قصد داریم تا شما را با 5 ماده منفجره معروف که بیشتر در جهان کاربرد داشته و ممکن است به دفعات در اخبار و یا فیلم های سینمایی با نام آنها رو به رو شوید آشنا کنیم.

نیترو گلیسیرین

اولین ماده منفجره ما یک گونه مایع است که به عنوان پایه مواد منفجره در جهان شناخته می شود. این مایع انفجاری یکی از عناصر اصلی ساخت "دینامیت" به شمار می رود. در یک نمایه کلی "نیترو گلیسیرین" یک مایع روغنی است که اولین بار توسط " آسکانیو سوبررو " شیمیدان ایتالیایی در سال 1847 میلادی کشف شد. تا آن زمان باروت سیاه به عنوان قوی ترین ماده منفجره در جهان شناخته می شد اما این مایع انفجاری جدید قدرتی بسیار بیش از باروت داشت.

نتیرو پس از آن به سرعت توسط بخش های صنعتی همچون راه سازی و یا صنعت معدن به کار گرفته شد. این مایع انفجاری به راحتی می توانست حجم زیادی از پوشش های خاکی و یا سنگی را شکافته و مسیر مورد نظر را باز کند. اما این مایع انفجاری دارای مشکلاتی هم بود. نیترو در شکل مایع شدیدا به شوک و ضربه ناگهانی حساس است. چندین مورد انفجار در همان سالهای قرن نوزدهم میلادی این نکته را اثبات کرد که کار با این ماده انفجاری به شدت خطرناک است.

نیترو در برابر گرم شدن سریع نیز حساس بود. به طور معمول این مایع در دمای 4 درجه سانتیگراد یخ می زند. در گذشته این مایع در زمان حمل به صورت یخ زده حمل می شد چون در این حالت حساسیت این ماده در این حالت کمتر بود. البته در این جا نیز مشکل دیگری وجود داشت و آن هم بحث یخ زدایی این ماده بود. در بسیاری از موارد گرم کردن ناگهانی این ماده باعث انفجار آن می شد. این آلفرد نوبل شیمیدان و مخترع سوئدی بود که توانست با استفاده از این مایع " دینامیت " را اختراع کند که به دلیل دارا بودن حالت جامد از امنیت بیشتری برخوردار بود.

نیترو گلیسیرین به غیر از استفاده در بخش مواد منفجره در بحث پزشکی نیز به عنوان یک داروی مهم در بخش بیماری های قلبی و عروقی مورد استفاده قرار می گیرد.

دینامیت

شاید بتوان "دینامیت" را معروفترین ماده منفجر در کل دوران دانست. این اختراع " آلفرد نوبل " مخترع سوئدی به معنای واقعی کلمه دنیای مواد منفجره را دچار تغییری انقلابی کرد. همانگونه که در بالا اشاره شد نیترو گلیسیرین به عنوان یک مایع انفجاری به شدت حساس بوده و کار با آن بسیار مشکل بود.

در سال 1867 میلادی " آلفرد نوبل " موفق شد با ترکیب نیترو گیلیسیرین مایع با " خاک دیاتومه " که نوعی خاک حاوی فسیل های جلبکی است ، دینامیت را بسازد. ماده دیگری که به این ترکیب اضافه می شود " سدیم کربنات " نام دارد. دینامیت از ابتد بیشتر به شکل استوانه ای و درون پوشش های کاغذی بسته بندی می شد. در ابتدا دینامیت با نام تجاری " پودر انفجاری نوبل " به بازار عرضه شد. معمولا سه عدد از این دینامیتها به هم بسته شده و با یک فیتیله مشترک مجهز می شدند. در ابتدا این ماده منفجره با استقبال شدید صنایع راه و معدن در نقاط مختلف جهان رو به رو شد و البته به زودی پتانسیل های بالای نظامی آن نیز مورد شناسایی قرار گرفت.

در طول دو جنگ جهانی حجم زیادی از این ماده منفجره برای نابودی تاسیسات گوناگون مورد استفاده قرار گرفت. گونه خاصی از دینامیت نیز که با مواد ژلاتینی پوشش داده شده بود برای استفاده های زیر آبی ساخت شد. اما با وجود امنیت بیشتر باز هم دینامیت یک ماده 100 درصد مطمئن نیست. زمانی که دینامیت ها در یک جعبه و برای مدت طولانی نگه داری می شوند با پدیده ای رو به رو می شوند که در اصطلاح باعث " عرق کردن " دینامیت شده و نیترو گلیسیرین مایع را که در درون دینامیت به کار رفته از درون آن خارج کرده و در کف جعبه و یا سطح انبار شده جمع می شود.

مشخص است که این مسئله نیز بسیار خطرناک بوده و با هر حرکت ناگهانی کل محتویات جعبه امکان منفجر شدن را دارد. همین مشکلات بود که در نهایت به ساخت مواد منفجره امن تر مثل تی ان تی منجر شد.

تی ان تی

اما یکی از مشهورترین مواد منفجره حال حاضر در دنیا " تی ان تی " نام دارد. باید گفت که این ماده جامد زرد رنگ انفجاری به طور کلی در برابر ضربه و شوک حساسیتی نداشته و در دمای 82 درجه سانتیگراد نیز ذوب می شود. برای منفجر کردن این ماده حتما باید از یک مکانیزم فعال کننده مثل فیتیله یا جریان الکتریکی استفاده کرد.

" تی ان تی " اولین بار در سال 1863 میلادی توسط شیمیدان آلمانی " ژولیوس ویلبرند " ساخته شد. تا سالها به دلیل سختی های موجود برای منفجر کردن این ماده و این که مواد منفجره در آن زمان از تی ان تی قویتر بودند از این ماده استفاده چندانی به عمل نیامد. از ابتدای قرن بیستم آلمان به استفاده از تی ان تی خصوصا در بحث گلوله های ضد زره برای کشتی های جنگی خود رفت.

تحقیقات آلمانی ها نشان داد که گلوله های ضد زره که از تی ان تی به عنوان ماده منفجره استفاده می کنند پس از نفوذ به درون بدنه کشتی منفجر شده و تخریب بییشتری را ایجاد می کنند. پس از آلمان ها انگلستان و ایالات متحده آمریکا نیز از همین الگو برای ساخت گلوله های ضد زره، اژدر و مین های دریایی استفاده کردند.

البته باید توجه داشت که تی ان تی به صورت عادی ماده ای با خواص سمی است که اولین بار مشکلات ناشی از تماس آن با پوست در طول جنگ اول جهانی و در بین زنان کارگر انگلیسی که در کارخانه های مهمات سازی انگلستان فعال بودند خود را نشان داد. پوست دست این زنان زرد رنگ شده و بسیاری از آنها از علائمی همچون کم اشتهایی و حالت تهوع رنج می بردند. این مشکلات باعث شد که کارگران از آن به بعد برای کار با این ماده از دستکش و ماسکهای حفاظتی استفاده کنند. تی ان تی تا به امروز به عنوان یکی از مهمترین مواد منفجره چه در بخش نظامی و چه صنعتی کاربرد داشته و در حجم بالا مورد استفاده قرار می گیرد.

منبع : www.mashreghnews.ir